গহীন পুৱতী নিশা, নিতাল জগত
ক’তো নাই জোনাকৰ চিন;
নিমাত বিশ্বৰ বাহী, নিজম চেতনা,
সৰু-ভুলা জীৱনৰ বীণ |
জীৱনৰ যুঁজ এৰি কাম-কৰ্ম্মী দুয়ো
শঁতাইছে যুঁজৰ ভাগৰ;
বিয়পি অসীম বিশ্ব
আন্ধাৰ এলাহ,
গতিহীন স্থিতি জগতৰ |
কোনোবা দেশৰ পৰা ধীৰ
সোঁত বলি
আহিছে এখনি জুৰ নৈ;
ৰিণিকি ৰিণিকি এটি
নিৰৱ কবিতা
বাজিছে বুকুত ৰৈ ৰৈ |
জোনাক জোনাক বুলি
জীৱন বিচাৰি
আন্ধাৰত প্ৰকৃতি আতুৰ;
জোনাক-জীৱন খুজি ওপঙি ফুৰিছে
নিফুট আকুল এটি সুৰ |
কাতৰ সুৰত পমি নিয়ম-বিহোঁতা
প্ৰকৃতিৰ প্ৰবোধি মনক
দিবলৈ মনে মনে জোনাক-জাননী
পাঁচিছে পুৱাৰ বতাহক |
স্বৰ্গৰ বাতৰি পাই
অপেক্ষি জোনাক
প্ৰকৃতিৰ উত্ৰাৱল চিত;
বহিছে শীতল বায়ু, নাচিছে লতাই
ফুল-কলি হাঁহিছে থূপিত |
দুটিমান জোনাকৰ সোনোৱালী
ৰেখ
লাহে লাহে ভৈয়াম নামিছে;
সৃষ্টি-পাতনিৰ সেই জীৱন্ত
ছবিটি
ঘুৰি আহি ভুমুকি মাৰিছে |
লোকালোক সাগৰত উটি-বুৰি ফুৰা
জীৱনৰ পৱিত্ৰ ভাবটি;
আধ আলো আধা ছাঁত ফুলোঁ
ফুলোঁ কৰি
প্ৰকৃতিক ধৰিছে সাৱটি |
জিলিঙনি এটি আহি পদুম-বনত
স্বৰগৰ ৰহণ ঢালিছে,
অকলশৰীয়া দুটি পদুম
কলিয়ে
চুমা খাই হালিছে–জালিছে |
স্বৰ্গৰ জেউতি দেখি
ৰাজহাঁহযুৰি
প্ৰেমৰ আলচ ভুলি গৈ
চিত্ৰৰ পুতলী প্ৰায়
আছে থৰ লাগি
ইটিয়ে সিটিক চাই ৰৈ |
আকৌ ঘুমটি ত্যজি নিজম
চেতনা
লাহে লাহে সজাগ হইছে;
পাহৰা সুৰটি ঘুৰি
বজাবৰ গুণে
বীণখনি হাতত লইছে |
বৰষাঁ অনন্তকাল জ্ঞানৰ
পোহৰ
জ্যোতিৰ্ময়ী জোনাক সৱিতা;
বজোৱা অনন্তকাল পঞ্চমত
তুলি
বীণাপাণি কোমল কবিতা |
No comments:
Post a Comment