মনোৰমা

চকুত তোমাৰ সপোনৰ মায়া

মুখত জোনৰ কোমল ছাঁ;

নিশহত যেন নতুন ঘাঁহৰ

সুৰভিৰে পুৰ মৃদুল বা !

ক’ লা চুলিটাৰি, কোনে সানি দিলে

আঁউসী নিশাৰ সুষমা তাত ?

কেতিয়া শিকালে কপৌৱনো তাৰ

মন কিব কৰ উৰুঙা মাত ?

আগ বাৰিসাৰ বা ৰিব্‌ ৰিব্‌

বতাহৰ দৰে তোমাৰ হাঁহি,

উলাহতে তাৰ কঁপিছে কলং

পাণীমেটেকাই মেলিছে পাহি!

দহোটি আঙুলি চঁপাকলি হেন,

পদুমৰ ঠাৰি দুখনি হাত,

দুই দোৰপতি থৰক্‌ থৰক্‌

তত্‌ নাইকিয়া মকোৰ গাত !

নিপোটল বুকু, লাটুমণি ওঁঠ

দুয়ো পাৰি দাঁত ডালিম গুটি;

মৰুময় মোৰ পৃথিৱীত সখী

তুমি কবিতাৰ একেটি সুঁতি |